بهداشت شامل نگهداری و ارتقای سلامت وپیش گیری از بیماری ها ، افزایش توان جسمی و روحی در افراد است و سلامتی به معنی رفاه جسمی ، روانی و اجتماعی است و فقط به معنی نبودن بیماری نمی‌باشد.

بهداشت روان یکی از شاخه های بهداشت عمومی است که برای ادامه زندگی ضروری می باشد. بهداشت روانی حالتی از رفاه است که در آن فرد توانایی هایش را می شناسد و قادر است با استرس‌های معمول زندگی تطابق یابد و از لحاظ شخصی سازنده باشد و با جامعه خود در صلح باشد.

بهداشت روان علمی است برای زندگی بهتر و در واقع دانش و هنری است که به افراد کمک می‌کند با محیط خود سازگار باشند و راه حل های مؤثری برای حل مشکلات خود برگزینند. سلامت روان شامل رفتار هماهنگ با جامعه و پذیرش واقعیت های اجتماعی و قدرت سازگاری و تطابق با آن‌هاست.

فرد باید بتواند به طور متعادل نیازهای خود را بشناسد و بدون سرکوب آن‌ها با در نظر گرفتن شرایط در موقعیت منطقی و مناسب آن‌ها را ارضا کند و در عین حال هدفمندی را حفظ نماید و در راستای شکوفایی توانمندی های خود تلاش کند.

بهداشت روان هر فرد تحت تاثیر محیط خانوادگی ، آموزشی ، وضعیت اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی قرار دارد.

نوع نگرش و باورهای فرد در مورد زندگی و محیط و ارزشهای اخلاقی نیز در بهداشت و روان فرد مؤثرند. توانایی سازش با محیط، انعطاف پذیری، قضاوت نرمال و عادلانه و منطقی در برخورد با محرومیت‌ها و فشارهای روانی از ملاک های سلامت و تعادل روان هستند. طبق آمار 13درصد هزینه درمان بیماری ها مربوط به اختلالات عصبی و روانی می شوند. اما متأسفانه بهداشت روانی هنوز در الویت قرار نگرفته است و همچنان بار زیادی را به سیستم بهداشت و درمان وارد می کند. اصول بهداشت روانی به فرد و جامعه کمک می کند تا در راستای سلامت روان قدم بر دارد و احساس ارامش و امنیت درون و بهره مندی از سلامت تفکر و اندیشه را به خود و دیگران هدیه دهد.